Założenie parkowe powstało wraz z Pałacem Biskupim wybudowanym w latach 1837-38. Jego zasadniczy układ zachował się do dziś – główna oś parkowego wnętrza przebiegała tak, jak obecnie, wiodąc na południe wzdłuż stawu między dwoma historycznymi alejami: grabową i lipowo-kasztanowcową.
Ta główna przestrzeń, oryginalnie parterowa – trawiasta i otwarta, po II wojnie światowej uzyskała nowe, ahistoryczne i nie zawsze szczęśliwe obsadzenia drzew i krzewów. Szczególnie liczne dęby czerwone powodowały, że wnętrze parkowe straciło swoje walory otwartej przestrzeni – drzewa te zostały przesadzone.
Głównym elementem dekoracyjnym Ogrodów jest duża okrągła rabata kwiatowa tuż pod Pałacem – tzw. parter – widoczna również na zdjęciu z 1905 roku. W okresie powojennym posadzono tu głównie gatunki iglaste o formach płożących, czy kulistych, nie współgrających z zabytkowym charakterem parku. Parter został odtworzony zgodnie z ryciną, pokazującą identyczną rabatę we wzorniku kwietników ogrodowych W. Bielskiego z 1908 roku.
Również podjazd pod Pałac od strony barokowych schodów, prowadzących do kamiennego mostku nad Wierzycą wymagał pewnych przekształceń dla przywrócenia dawnej formy założenia.
